Guy Olivier

In de taferelen van Guy Olivier (Maastricht, 1964) of het nu portretten van wulps-zelfbewuste jonge vrouwen zijn of van beschonken nachtbrakers die plotseling het licht of de liefde hebben gezien, van uit de hand gelopen diners of Fellini-esque circustaferelen – overal wordt de theatrale exuberantie van het leven op canvas en papier gevierd.

Overal waar je tentoonstellingen van Guy Olivier met een ouderwetse vernissage bijwoont, trilt en siddert de lucht tussen de ogen van de bezoekers en het bonte canvas.Guy slaagt erin zijn prachtig kleurgevoel en vitaal en bourgondisch joie de vivre rechtstreeks op het doek aan te brengen.

Daarbij heb ik de mensen die binnenkomen, altijd goed gadegeslagen. Dat heeft natuurlijk met hun uitdrukkelijke aanwezigheid te maken, maar het komt vooral door de directe uitstraling van de doeken. Nog nooit heb ik iemand gezien die zonder verbazing, bewondering of met grote ogen aan de werken voorbij liep.